Με το προεδρικό διάταγμα 432/1983, όπως τροποποιήθηκε και ισχύει υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί όσον αφορά την παροχή υγειονομικής περίθαλψης.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με αυτό ο ασφαλισμένος στρατιωτικός δεν μπορεί να μεταβεί σε ιδιώτη ιατρό της επιλογής (εκτός από αυστηρά καθορισμένες περιπτώσεις) ο οποίος ιατρός δεν έχει και το δικαίωμα συνταγογράφησης φαρμάκων τα οποία κρίνονται αναγκαία.

Εξαιτίας αυτού, ο στρατιωτικός, πρέπει ή να μεταβεί σε στρατιωτικό ιατρό που υπηρετεί στην περιοχή του (τις περισσότερες φορές με άλλη ειδικότητα) και να του ζητήσει αν μπορεί (και επιθυμεί) να συνταγογραφήσει αυτά τα φάρμακα, άλλως να μεταβεί στο πλησιέστερο δημόσιο νοσοκομείο (εάν δεν υπάρχει κοντά στρατιωτικό, που συνήθως δεν υπάρχει) και να αναμένει επί μακρών σε μια λίστα αναμονής για να εξετασθεί από κάποιον ιατρό ίδιας (εάν υπάρχει) ειδικότητας.

Σε περίπτωση δε, που αυτό δεν είναι εφικτό πρέπει να μετακινηθεί στο πλησιέστερο στρατιωτικό νοσοκομείο, με ότι αυτό συνεπάγεται.Εκτός του παραπάνω (την αποστέρηση δηλαδή του δικαιώματος επίσκεψης σε ιδιώτη ιατρό) ιδιαίτερα σημαντική είναι και η μη δυνατότητα επαρκούς εξυπηρέτησης από τα δημόσια νοσοκομεία, σύμφωνα με το προεδρικό διάταγμα, καθότι προβλέπει επί της ουσίας μετάβαση σε αυτά ή για εντελώς απλές πράξεις υγείας ή σε περίπτωση επείγοντος περιστατικού.

Κατά τα άλλα οι λοιπές (και περισσότερες) ιατρικές πράξεις πρέπει να γίνονται στο πλησιέστερο στρατιωτικό νοσοκομείο, το οποίο όμως έχει την δυνατότητα αυτή (έτσι δεν είναι άγνωστο το γεγονός να βλέπουμε στρατιωτικούς που είναι τοποθετημένοι σε μακρινή περιοχή της Χώρας, νησιωτική ή ηπειρωτική, να πραγματοποιούν μακρινά και δαπανηρά ταξίδια προς τα μεγάλα στρατιωτικά νοσοκομεία τα οποία βρίσκονται στις περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης).

Εκτός όλων των παραπάνω (μη δυνατότητα επιλογής ιδιώτη ιατρού, μετακίνηση μόνο προς στρατιωτικά νοσοκομεία για παροχή υπηρεσιών υγείας), σημαντική είναι και η μη δυνατότητα επιλογής από τον στρατιωτικό, ιατρού ή νοσηλευτικού ιδρύματος (δημόσιου ή ιδιωτικού) για να πραγματοποιήσει την ιατρική πράξη που αναγκαιοί να γίνει. Επί της ουσίας δηλαδή στερείται το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής ιατρού και νοσοκομείου, με αποτέλεσμα να παρέχεται σε αυτόν υγειονομική περίθαλψη μόνο από τα νοσοκομεία και τους ιατρούς που έχει καθορίζει η υπηρεσία, στερώντας του το δικαίωμα να επιλέξει αυτό που θεωρεί ο ίδιος το καλύτερο στην περίπτωση του ώστε να έχει και τα καλύτερα αποτελέσματα υγείας.